அனந்தம் நீ, அருளும் நீ - 109 வது ஆண்டு ஜயந்திதின கவிதை

by arutsakthi Tue Oct 15, 2013 11:06 am

அனந்தம் நீ, அருளும் நீ
(109 வது ஆண்டு ஜயந்தி – தைகார்த்திகை- 25, ஜனவரி 2010)

அருளைத்தந்திட்ட அருட்குருவே ! வாழி நீ !
அருட்கவிதன் அருமைச்சீடராய் அவனிவந்தாய் !
குஹையினில் குமரராம் குஹானந்த குரு நீ !
குஹையில் குடிகொண்ட ஆத்மாவின் அறிவு நீ !
விமலப்ரகாச விமர்ச அனந்தவித்து நீ !
அமலம் நீக்கியெனையாண்ட வித்தகா வாழி !
அனந்தம் நீ அருளும் நீ அற்புதம் நீயே !

சடமனதை மடலெழுதி மாற்றி விட்டாய் !
விடயல்கருப்பூர் வந்து விடியல் செய்தாய் !
கடல் சேரும் காவிரியில் கதையைச் சொன்னாய் !
இடம் வேறு இருந்தாலும் உளம் கவர்ந்தாய் !
படம் போட்ட யந்திரத்தால் புடம் போட்டாய் !
உடன் உள்ளேன் நான் என்று உரம் தந்தாய் !
மடம் நான் எழுதிய மடலையும் ஏற்றாய் !
விடமான வாழ்வுக்கு விளக்கமும் தத்தாய் !

உட்கார்ந்த ஆஸனமும் உண்மை பேசும் ! நீ
உட்கார்ந்த ஆஸனமும் உண்மை பேசும் !
சாய்நாற்காலியில் சாய்ந்திருந்தாலும் - மனம்
சாயாத திடம் கொண்ட ஸத்குரு நீ !
வட்டசெந்திலகம் விளக்கம் சொல்லும் !
சட்டம் வகுக்கும் ஸ்ரீவித்தைக்காங்கு !
கட்ட வாழ்விற்கு கருத்துதந்து ஆண்டாய் !
திட்டம் தீட்டியே தயையினைச் செய்தாய் !
தாடியுடன் தடி கொண்ட தயாபரனே!
பாடிவிட மனம் கொண்டேன் பாக்களினால் !
தேடிநான் வரவில்லை தானே வந்தாய் ! -உன்
மூடிவைத்த பாட்டெல்லாம்
தாடிவழி வழிந்து விட்டதோ?
கைகொண்ட தடியினால் கர்மம் கடிந்தாய் !
கையால் முத்ரை கொண்ட கலை தந்தாய் !

மைபோட்டு மயக்குவது ஸித்தி இல்லை! - மடலின்
மையினால் மயக்கத்தை தெளிய வைத்தாய் !
ஐயமற ஞானத்தை அறிய வைத்தாய் !
தையலவள் தாயுமவள் தன்மை சொன்னாய் !

கூடிவிட வழிசொன்னாய் குணம் தந்தாய் !
ஆடிவரும் மனம் தன்னை அடக்கிவிட்டாய் !
கோடிபணம் கொடுத்தாலும் கடமை நீக்கிடாய் !
வாடிநின்ற எந்தனுக்கு வழியும் சொன்னாய் !

தள்ளாமை தேஹம் உமக்கு!
மெள்ள மெள்ள நடையுடையீர் !
விள்ளி விள்ளி வைத்திட்டாய் வேதாந்தத்தை !
அள்ளி குடித்திடவே அழகான கவி தந்தாய் !
தள்ளி வைத்தாயே அக்ஞான அரட்டைகளை !
புள்ளி வைத்த கோலமாக புத்தியில்வந்தாய் !
எள்ளி நகையாடி எமனைத் துறத்திவிட்டாய் !

அன்புக்கு இலக்கணமாம் உன் அன்புமனம்; !
பண்புக்கு பாடமாம் உந்தன் வாழ்க்கை !
வம்புக்கு போகாமல் வேதம் சொன்னாய் !
உம்பரின் உலகத்தை உதறி நின்றாய் !
கம்பரைப் போல் கவிஞனாம் கவி படைத்தாய் !
சும்பரை வதைத்தவளின் சூக்குமம் அறிந்தாய் !

கோபத்தில் குணமுண்டு என்பார் உலகில்- உமது
கோபத்தைக் கண்டவன் யான்- அதனால் எந்தன்
பாபமெல்லாம் போகக்கண்டேன்! - மற்றும் எந்தன்
தாபத்தையும் நீக்கிவிட்டீர்!

பட்டஆசையெல்லாம் பலோன்முகமாயினவே !
இட்ட நிட்டையினை இங்கேயே காட்டினீர் !
துட்ட இச்சையினை தூரமாய் துரத்தினீர் !
அட்டமா சித்திகளும் அருகிலே வந்தனவே !
வட்டமான சக்ரத்தின் வாகினை உணர்த்தினீர் !
சுட்ட பழம்தந்த சுந்தரனாம் உன் வடிவு !
இடப்பட்ட இனிய நீர் என்வாயில் விழுந்ததுபோல்
கிட்டவந்து கிட்டடியது கடிதான ப்ரம்மஞானம் !
பட்டம் படிக்கவில்லை பாரிதிலே ஆசையில்லை !

சொன்ன அறிவுரைகள் காதிலே விழவில்லை?-அன்றி
மனதினிலே நேராக மோதி விழுந்ததுவே !
காஷpப்பொருளினை கண்ணாலே கண்டேனோ?-அன்றி
உன்னி மனம் தன்னிலே உத்தமமாய் ஓடியதே !
கடின இரும்புகூட காசியினில் தங்கமாகும் ! -உன்
நெடிதான உருவத்தால் கடிமனதும் உருகியதே !
வில்விசயனுக்கு வேதாந்தம்சொன்னதுபோல்
கல்மனது எந்தனுக்கும் கடமை சொன்னீரே !
தற்;பெருமை பேசாது தண்மை தந்தீரே ! அதனால்
உற்பவித்த ஞானத்தை உனக்கே தந்திடுவேன் !
அற்புதமாம் உன் வடிவு ஆனந்த மயமேதான் !
சொற்பவித்த உடனேயே சுந்தரமாய் ஆனதுவே !

செறிஞானத்தை சிந்தனையில் கொண்டுவிட்டால்
புரிந்துவிடும் புவனத்தின் பதியாக ஆகிடுவேன் !
அறியவைத்த உன்புகழை பெரிதாகப் பாடிடுவேன்!
இயல்பான உன்புகழை எப்படி நான் பாடிடுவேன் !
மணமான சந்தனம் நல்வாசனை கேட்குமோ? -உன்
மணம்வீசும் உபதேசம் ஒன்றே போதுமைய்யா !

பரந்த ஆகாசத்தை ஏணியால் அளப்போமா? -உன்
பரந்த ஞானத்தில் நான் பாமரனாய் ஆகிவிட்டேன் !
கறந்த பாலாக கையிலே கொடுத்தாயே!உன்னால்
துறந்து தொலைத்திட்டேன் துன்ப அக்ஞானம் !

சிவசக்தி உலகென்று சிந்தித்து வாழ்ந்தவரே !
பவத்தைப் போக்கிடவே உன்னடி பணிந்திட்டேன்
சிவசக்தி ஸர்வமென்று சாத்திரம் படைத்தவரே !
தவமெல்லாம் உன்பாதம் சரணம் அடைவதுவே !
நான் என்ற அஹங்காரம் நீக்கு என்றாய்!
நானாகும் ப்ரம்மத்தை நன்றாய் பாரென்றாய் !
தேனாய் இனிக்கின்ற தத்துவத்தைத் தந்தாய் !
கூனிக்குறுகாமல் தலை நிமிர்ந்து வாழ்ந்தாய் !
ஆனிப்பௌர்ணமிக்கு அழகைத் தந்தாய் !

தேனாம் கணபதிக்கு தந்தாயே பத்ததியை !
தேனிக்கூட்டமென தொடரவைத்தாய் உனையே!
நானிலத்திலுய்யும் வகை நவின்று விட்டாய் !
வானைப்பார்த்த முகமுனக்கு! வீரராம் நீ வாழி; !

சிவமும் சக்தியுமே சேர்ந்த உலகென்றாய் !
பவக்கடலைப் கடக்க ஒரு படகமைத்தாய் !
தவமென்றால் தயையென்று தத்துவம் சொன்னாய் !
புவனமெலாம் பரிபுரையின் படைப்பென்றாய் !
துவளும் உள்ளமதில் சரணம் பதிப்பாய் -என
பவவினை போக்கிடவே பாடம் தந்தாய் !
சவமாகும் ஓர் நாள் யாக்கை என்றே
நவநவ நாயகியின் நோன்பை நோற்றாய் !

தோய்த்து வைத்த துணிக்குவிழுப்பேது என்றாய் !
ஆய்ந்தாலேதான் அதிலும் ஓர் தத்துவமும் உண்டு!
மேய்கின்ற மனமதில் ஞானம் தோய்த்தால் - பின்பு
தூய்மைபெற தத்துவமும் மீண்டும் எதற்கு ?
காய்ந்துபோன கட்டையது துளிர்க்க வேண்டாம் !
ஓய்வாக அமர்ந்துவிட்டால் ஓட்;டம் எதற்கு ?

மண்டலிக்கு மூத்த பெரியோய் நீர்!
சுண்டெலியெல்லாம் சுருளச்செய்தீர் !
கண்டவரெல்லாம் கைதொழவே
மண்ணதில் மஹிமையாய் வாழ்ந்தீரே!

தானே கிடைத்தாலும் கிடைத்தது போகாது -ஞானம்
தானே கிடைத்தாலும் கிடைத்தது போகாது

உலகம் அடைந்திடவே உண்மைஉரைக்கின்றேன்
கலகம் தவிர்த்து நல்ஸத்குருவை சரணடைவீர் !
துரீயமாம் பெண்னொருத்தி தானுமுண்டு !அவளை
அறியாமை நீக்கி அரவணைத்து வாழ்வீரே !
எத்தனை மஹான்கள். எத்தனை ஸித்தர்கள்.
அத்தனைபேரும் அன்னவரின் அருந்துணையாம்.
எத்தனை பிறவியான் எடுத்தாலும்
அத்தனையிலும் அனந்தனே எம்குருவாம் - ஆனால்
பிறவிதான் எனக்குண்டோ ஐயா! எந்தன்
பிறவிகெட என்னையும் பார்த்து விட்டாயே !